LOIS PEREIRO

Lois Pereiro nace en Monforte en 1958. Realiza estudos de tradu ión en Madrid, cidada á que marcharía co seu irmán Xosé Manuel con só 17 anos. Alí mantense economicamente vertendo ao castelán filmes e series para o castelán e series para a televisión.
Porén, en Madrid vai estar vencellado, por amizade e por proxectos comúns ao grupo que formaba con Manuel Rivas, Antón Patiño ou Xabier Seoane. Co esforzo de todos, naceron as publicacións de pulo innovador, e agora xa míticas como Loia ou Luces de Galiza.
Posteriormente, volta a Galicia, onde continuará co xornalismo e no eido poético participa na publicación colectiva de Amor e desamor e integrase no grupo do mesmo nome. Este feito permite que a xente comece a coñecer a súa obra.
Gana o concurso Nacional de Poesía O Facho: todas as súas creacións poéticas, espalladas en antoloxías, ou publicacións colectivas reúnense en Poemas. 1981/1991. O seu primeiro libro publicado xa reflicte unha tendencia etiquetada como punk, moi presente na súa vida.
En 1995 nace Poesía última de amor e enfermidade. Con só dous libros publicados, xa define un estilo literario curso e tenso, clasificado como de economía expresiva: non se excede en recursos formais, emprega abundantemente o establecemento dicótomico de realidades elementais (amor/desamor, vida/morte).
Lois Pereiro morre pouco despois, en 1996. Nese ano do seu finamento, o seu irmán Xosé Manuel, fai que saia á luz Poemas para unha Loia, consitutído a partir de composicións da época madrileña, xa publicadas naquela revista Loia, e dun ensaio: "Modesta proposición para renunciar a facer xirar a roda hidráulica dunha cíclica historia universal da infamia".